SİPAHİLER’DEN DİRESKENE’YE

Yuvalı’nın eski adı “Direskene”… Daha önce Yuvalı’dan Tepeli Köyü’ne yürümüştük. Yeni rota arayışları bizi buraya götürdü. Teknik işlerden sorumlu arkadaşımız Yılmaz Pala buranın çok güzel bir rota olduğunu ama; biraz zorlu olabileceğini belirtmişti.

Isparta’dan son durağımızdan saat 8.00’de ayrıldık. Adını yazdırdığı halde son anda rahatsızlanan iki arkadaşımız vardı. Son anda da Eğirdir’den iki kişi katılacağını belirtmişti. Birisi devamlı katılımcımız Ahmet Yetkin, diğeri de bir ortaokul öğrencisi Ege Baturalp Güven… Onları da otobüsümüze aldıktan sonra bir akaryakıt istasyonunda ihtiyaç molası verdik.

Sipahiler’de otobüsten indiğimizde köylülerin şaşkın bakışları karşıladı bizleri. Kimdi bu gelenler, köylerinde ne yapıyorlardı? Amaçları neydi? Gelincik Köyü’nde bizi define arayıcısı sanmışlardı, bir türlü yürüyüşçü olduğumuza inandıramamıştık. Dönüşte onlarla oturup birer çay içince derdimizi anlatabilmiştik. Sipahiler camisinin yanındaki boşlukta spor hareketlerini yaparken de ilgiyle izlendik.

Spordan sonra iki ekibe ayrıldık. Uzun parkur yürüyecekler köyün sol tarafındaki tepelerden yaklaşık 0n iki kilometre yürüyeceklerdi. Bizim yolumuz da yaklaşık sekiz kilometreydi. Yürüyüş başından itibaren çamurlu bir yolda yürüyorduk. Karların erimesinden sonra zemin çok yumuşaktı. Ayaklarımızın altında bir katman daha oluşuyordu. Yükseklere çıktıkça erimemiş kar birikintileriyle karşılaşıyorduk.

Yolumuz üzerindeki bir su kaynağı ilgimizi çekti. Tabanı yemyeşil yosunla kaplıydı. Pırıl pırıl suyun içinde balık sürüsü yüzüyordu. Çevresi betondan bir korumayla çevrilmişti. Bu setin üzerine dizilip suya yansıyan görüntülerimizi fotoğrafladı arkadaşlarımız. Aşağıda da Sipahiler göleti masmavi ayaklarımızın altındaydı.

Hava çok güzeldi. Pırıl pırıl bir güneş tepemizdeydi. Çoğu arkadaş üzerilerindeki kalın giysileri çıkarmış kısa kollu tişörtlerle bembeyaz karlar üzerinde neşe içinde fotoğraflar çektiriyor, kış içindeki bu güzelliğe hayret ediyorlardı. Elimizden bir şey gelmese de bizi üzen bembeyaz karların üzerine çamurlu ayakkabılarımızın bıraktığı kirli ayak izleriydi. Karlar üzerinde o kadar zaman kaybettik ki varış noktasına uzun parkur yürüyenlerden yaklaşık yarım saat sonra ulaşabildik.

Bir güzel güneşli pazar günü daha sona ermişti. Zorlu yürüyüşten sonra otobüste uyuyan arkadaşlarımızın çekilen fotoğrafları bir çarşamba gecemizi süsleyecekti. Haftaya başka bir parkurda buluşalım. Hoşçakalın.

HAMDİ ÇUBUKÇU