BEDRE’YE ULAŞTIK

Hafta sonu yoğun kar yağışı olacak deniliyordu. İstanbul kar altındaydı. Isparta’da da kar bekleniyordu. Bu durum katılımı da etkiliyordu. Yine de yürüyüş tutkunlarını hiçbir şey durduramayacaktı.

Yürüyüşün en zor yönü uykuya kıyıp tembellik etmeyip pazar sabahı erken kalkmakta… Hele evden çıkıp otobüse bindiğinizde iyi ki yürüyüşe katılıyorum diyoruz. Yolculuk Göl Yolu 15 için Barla’ya…Hava umulanın aksine günlük güneşlik. Havada kış serinliği var ama olacak o kadar. Bugün üç de minik katılımcımız var. Selim, Emir ve Ece… Hayran oluyorum bu çocuklara. Yaşıtları evde bilgisayar ya da televizyon karşısında pineklerken bunlar doğa ile iç içe olmak için uykularına ve rahatlarına kıyıyorlardı.

Barla’dan yürüyüş başladı. Meyve bahçelerinin arasından göl kenarına doğru iniyoruz. Bahçelerin birinde meyve kasaları dikkatimi çekti. Ardçı olduğum için ekibin en sonundaydım. Yoldan ayrılmam önemli değildi. Bahçeye girdim. Belki 50 kasa… İçinde çoğu çürümüş ayvalar var. İçim parçalandı. Çiftçi alın teriyle gece gündüz demeden ürününü üretiyor, Pazar olmadığı için ürünü tarlada kalıyor. İçlerinden seçip iki tane alıyorum bahçe sahibi inşallah helal eder diyerek. Arkadaşlara dağıtıyorum. Bol sulu, gerçekten lezzetli ayvalar… Yazık olmuş ayvalara…

Yol boyu bir köpek takılıyor peşimize. Çocuklar çok seviyor onu. Bizi Barla’dan Bedre’ye kadar yalnız bırakmıyor. Bu tür dostluklarla sık sık karşılaşıyoruz biz. Bir seferinde Dere Mahallesi’nden Sagalassos’a kadar bize eşlik eden köpeği kıyamadığı için minibüse bindiren Ali Dağ onu tekrardan yürüyüşün başladığı Dere Mahallesi’ne getirmişti.

Sahil yürüyüşümüz iki yerde sular nedeniyle kesildiğinden karayoluna çıkmak zorunda kaldık. Karayolunda yürümek hem yorucuydu hem de geçen araçlar nedeniyle tehlikeliydi. Yürüyüşümüz boyunca bizi üzen doğanın sorumsuzca kirletilmesi her türlü atığın sahile atılmasıydı. Bir tarafta sahipleri tarafından bir avucu bile özenle işlenmiş bakımlı bahçeler; hemen yanı başında çöp yığınları… Buna söyleyecek söz bulamıyorduk, gördüklerimiz içimizi parçalıyordu.

Yol boyunca bahçelerin içindeki bakımlı evler ne kadar güzelse de devlete bağlı eski PTT tesislerinin şu andaki durumu yürekler parçalıyordu. Bir devlet görevlisinin hoşuna gitmeyen tesis kapatılmış, virane hale gelmişti. Eski halini bildiğim için görüntüler beni çok etkilemişti. Aynı görüntülerle karşı sahilde Bayboğan Tesisleri’nde de karşılaşmıştık. Bu güzelin tesisler bakımsızlıktan çöplük haline gelmişti.

11 km.lik yürüyüşümüzün her dakikası için uzun uzun yazılar yazılabilir. Ben kısaca duygularımı aktarmaya çalıştım. Isparta’mız gerçekten güzel. Her santimetre karesi değerli. Bizler de bu güzellikleri keşfetmeye devam edeceğiz. Bizleri yalnız bırakmayın. Sizler de bu güzellikleri paylaşın. İnanın çok mutlu olacaksınız…